Morgen een jaar geleden…
Ik word toch wel lichtelijk eng als ik dit zit te tiepen. Ik plaats deze blogpost dus ook expres niet op de 7e ;). Ik zal morgen wel die gehele dag weer opnieuw afspelen in mijn hoofd, maar dan gezellig met mijn gezin ergens waar wij wat leuks aan het doen zijn en niet in een ziekenhuis!
Er gaat van alles door mij heen kan ik je vertellen want het heeft nogal een impact op ons gehad.
Morgen, 7 oktober, is het een jaar geleden dat ik mijn heup brak. Wat een pijn en vooral wat een paniek. Paniek voor het onder narcose moeten terwijl dat eigenlijk mijn dood kon betekenen.
Onze meiden die doods bang waren voor wat er ging komen.
In deze vlog kunnen jullie er meer van zien.


We zijn een jaar verder en ik mag eigenlijk wel in mijn handjes klappen dat ik weer fatsoenlijk loop want dat kon ik toen niet begrijpen dat het ooit nog goed zal komen. Tuurlijk loop ik niet zoals voorheen en heb ik wel nog elke dag pijn maar hey ik leef!! En dat ik niet meer kan rennen, letterlijk neem ik voor lief.
Wij waren al blij dat ik gewoon die narcose uit ben gekomen en al die zware medicatie heb doorstaan…. ik ben dus niet zo makkelijk kapot te krijgen ;). Tuurlijk schrijf ik dit met een glimlach maar er zit natuurlijk wel een donkere wolk achter, want mijn lichaam heeft een flinke opdonder gehad en ja daar ben ik nu nog steeds mee bezig. En ook hier kan ik alleen maar op zeggen dat ik dat weer voor elkaar ga krijgen om het te herstellen.
Het breken van mijn heup heeft mij ook anders doen leven kan ik je vertellen. Zo ging ik vroeger vroeg naar bed omdat ik die crashes niet aan kon en nu loop ik min of meer gewoon door met een crash. Ik heb een brain reset gehad zei mijn chirurg laatst haha. Dit kwam ter sprake omdat ik het maar raar vond dat ik geen vis meer wilde eten en voor mijn heup ik elke dag vis moest eten anders werd ik chago. Geloof het of niet maar als ik nu vis ruik word ik gewoon niet goed!! Zo raar. En dat is dus met nog een aantal andere dingen ook zo. Het dus later naar bed gaan, het zomaar ergens heen gaan savonds, naar ijshockey wedstrijden en ja zo kan ik nog wel even door gaan :D. Ik ben gewoon een ander mens geworden, alleen ja nog wel eentje met een kapot lichaam, maar ook daar heb ik mij bij neer gelegd en leer daar mee te leven.
Wat ik mij zo goed voor mij kan halen waren de bergen post die ik kreeg in het ziekenhuis van mensen online….hoe lief!!! Ik heb vorige week al die kaarten nog een keer zitten lezen en kreeg er weer tranen van in mijn ogen 😀

Deze moeder is blij dat ze loopt en adem haalt maar hoop het nooit meer mee te maken!!