Vandaag was gewoon een aanrommel dagje zoals we dat hier noemen, opstaan, huisje doen en kijken wat we gaan doen. We moesten vandaag even naar Nieuwkoop om wat op te halen voor de vijver en ja als ik die richting opga kom ik langs mijn mama…. nou vroeg ik mij vanmorgen al af van zou het nou wel verstandig zijn om langs je mams te gaan? Het is en blijft een open wond voor me ondanks dat het al 13 jaar geleden is. Zou je het wel doen rach met alle spanningen en drukte die deze week op je afkomen? dat bleef ik mezelf maar vragen….en toch op het laatste moment heb ik mij bedacht en toen we terug reden uit nieuwkoop ben ik toch langs mijn mams gegaan…..

Het was als altijd, ik kom daar het terrein op en het is rust in me koppie, geen stress, geen chaos in het koppie, niks noppes nada…hoe lekker is dat gevoel voor mij altijd!!! En dan sta je daar weer, pratend tegen je moeder die een hoopje stof is, een witte vlinder komt ons weer tegemoed en rach breekt….. en breekt nog harder als roon de opmerking maakt dat ze me alle hoeken van de begraafplaats zou laten zien omdat ik het zover heb laten komen. De meiden staan me aan te kijken zo van “oh lord pak maar stoffer en blik want mams gaat plat zo” Ik heb me staande gehouden maar ben er toch weer even bij neergezet dat ik het nog niet gesloten heb. En dat geeft niet, ze hoeft niet weg, maar de stress ervan kan ik er nu niet bij hebben met aankomende onderzoeken dinsdag, de verjaardag van onze oudste donderdag, vrijdag en zaterdag…rete druk en spannend allemaal dus. Ik heb er een goed gevoel bij gehad maar moet het nu even los laten 😉